Είναι στιγμές που μαζί σου νιώθω πιο ευαίσθητος και από την νύμφη πριν γίνει χρυσαλίδα. Όταν ερωτεύεται ο άνθρωπος γίνεται πιο διάφανο το δέρμα του, σαν να πετάγονται οι φλέβες του και γίνονται ανάγλυφα ποτάμια πάνω του. Και όπως είναι έτσι λεπτό και διάφανο, μοιάζει με εύθραυστο γυαλί. Στουςμεγάλους έρωτες και στα μεγάλα λόγια, ακόμα και το ανάλαφρο εκείνο πέταγμα των φτερών μιας πεταλούδας κόβει είτε σαν ξυράφι, είτε σαν καλά ακονισμένο μαχαίρι.
Ένα βιβλίο ποιητικής πρόζας όπου ο λόγος αρθρώνεται με αμεσότητα και αναμετριέται με το δίπολο του έρωτα και του θανάτου αποτελώντας έμπνευση για τη ζωή.
Πίσω από κάθε στροφή, ένας ψίθυρος. Σε κάθε σελίδα, μια αποκάλυψη. Οι ήρωες των ιστοριών αυτών δεν είναι ξένοι· είναι κομμάτια μας — εύθραυστοι, ένοχοι, ανθρώπινοι.
Μέσα από τις διαδρομές τους, ο αναγνώστης βυθίζεται στη σύνθετη υφή της ανθρώπινης φύσης, συναντά τους φόβους που δεν ονομάζουμε, τις ενοχές που αποσιωπούμε, τις αλήθειες που αποφεύγουμε.
Γιατί ο πραγματικός τρόμος δεν κατοικεί στα σκοτεινά σοκάκια του έξω κόσμου, αλλά στα πιο κρυφά δωμάτια του εαυτού μας.
Σε τι να πιστέψω πια,
όταν το φως καταπίνεται από τη νύχτα;
Δεν πά’ να τα βρήκαν στο μοίρασμα…
Και περπατώ στη σκέψη,
χωρίς τα χείλη σου να ξεδιψούν τα δικά μου.
Αφηγήσεις από τη ζωή στη Νεοχωρούδα, που ξεκινούν από τα Χριστούγεννα της δεκαετίας του ’20 και φτάνουν έως το καλοκαίρι του 1950. Μέσα από στιγμιότυπα της καθημερινότητας, τα ήθη και τα έθιμα, τις ανθρώπινες σχέσεις και τις προετοιμασίες για γιορτές και θεάματα, αναδεικνύεται η κοινωνική ζωή ενός χωριού και οι αξίες που τη διαμόρφωσαν.
Όταν μία ψυχή από τα κατάβαθα
ουρλιάζει προσπαθώντας να ακουστεί
ρωγμές… δημιουργεί.
Έτσι το φως καταδύεται…
την αγκαλιάζει…
και της δίνει το φιλί της ζωής που την επαναφέρει…
Ανάσες, αυτό είναι η ποίηση… ζωή.
Η γαλήνη διαρκεί τρεις μέρες, ώσπου η κήρυξη πολέμου από τον τσάρο Νικόλαο Β΄ αναγκάζει τον Αλέξιο να φύγει για την Αυστρία. Καιρό αργότερα, ο Αλέξιος χάνεται σε ένα φαράγγι, αφήνοντας τη Βαλεντίνα να αναζητά παρηγοριά. Ζητά από έναν αγιογράφο να της φτιάξει την Παναγία του Βλαντίμιρ, προσθέτοντας μια αφιέρωση.
Τελικά ο Αλέξιος επιστρέφει; Ποια είναι στην πραγματικότητα η Βαλεντίνα;
Τώρα άνθισε εμπρός μου
το ουρλιαχτό απ’ τον βυθό της αλουπότρυπας.
Είχα καιρό να τυφλωθώ,
εδώ στο μαύρο έρημο λαγούμι.
Ένα κουρέλι αλυχτά στον άνεμο,
μαυροκόκκινο σαν αίμα ταύρου.
Πάντα οι λέξεις θα φτάνουν πρώτες
στο φωτοφίνις
της άκλιτης επιβίωσης.
Γλυκομίλητα ροκανίδια
να δεσμεύουν την τρυφερή, μονοκόμματη ρουτίνα
μιας κατασκευασμένης ανάμνησης.
«….Κι εκείνες οι συλλαβές που ποτέ δεν τερματίσουν και μείνουν σιωπηλές στης λήθης τον άηχο κύκλο, αγάπησε τις κατιτίς περισσότερο – πέρα απ’ τις πέντε αισθήσεις.
Στα ανείπωτα συνώνυμα ακουμπά το μεράκι του στίχου…»
Ακροβατώντας συχνά στα όρια ιδιοφυΐας και τρέλας, ο ήρωας του βιβλίου οδηγεί τον αναγνώστη σ΄ ένα ταξίδι στο κοντινό προς εμάς μέλλον, κρατώντας το ενδιαφέρον μας ζωντανό και αμείωτο ως την τελευταία σελίδα του βιβλίου.
Η Κλειώ είναι μια γυναίκα που λάμπει από ομορφιά και αυτοπεποίθηση, αλλά κρύβει μέσα της ένα κενό που προσπαθεί να καλύψει με την εξωτερική της εμφάνιση και την επιρροή της στον κόσμο της πολιτικής. Η ζωή της παίρνει μια απρόσμενη τροπή όταν ένας ιερωμένος της προσφέρει ένα μεγάλο ποσό για μια εκδούλευση, κάτι που θα την οδηγήσει σε μια περιπέτεια με πολιτικές προεκτάσεις.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.
