Καὶ ἐγένετο φῶς

Μακρόστοιχη και πολυστρωματική ποίηση, που συχνά πειραματιζόμενη αποπειράται να αναδείξει την μακραίωνη δαψίλεια της Ελληνικής.

Είναι αλήθεια ότι το κομμάτι στο οποίο αφιερώνουμε τον περισσότερο χρόνο κατά τη διάρκεια της ζωής μας είναι η εργασία.
Όμως, οι σύγχρονες μορφές εργασίας παρουσιάζουν παθογένειες που, εδώ και δεκαετίες, είναι βαθιά ριζωμένες στην κοινωνική κοσμοθεωρία των ανθρώπων, επηρεάζοντας τον ίδιο τον πολιτισμό μας.
Μήπως η μισθοδοσία, η ηλεκτρονική παραπληροφόρηση και το περιζήτητο work-life balance συνθέτουν ένα εκρηκτικό μίγμα, το οποίο παγιδεύει τους εργαζόμενους σε έναν φαύλο κύκλο αλληλεξάρτησης και συγκρούσεων;
Ίσως να μοιάζει με άλυτο γρίφο, αλλά ο αθλητισμός μπορεί να προσφέρει μια εναλλακτική διέξοδο. Πώς θα ήταν ο κόσμος αν εφαρμοζόταν καθολικά και αποκεντρωμένα ένα νέο εργασιακό μοντέλο, βασισμένο σε αθλητικά πρότυπα, όπου ακρογωνιαίοι λίθοι θα ήταν οι ανθρώπινες σχέσεις, η επικοινωνία και η ισοτιμία; Πώς θα επηρεάζονταν το ωράριο εργασίας, το σύστημα αμοιβών, η διαδικασία λήψης αποφάσεων και ο τρόπος αξιολόγησης από μια τέτοια αλλαγή;
Βασική προϋπόθεση για να γίνει η αρχή είναι να τεθεί το συλλογικό όφελος πάνω από το ατομικό. Μόνο έτσι μπορεί να γεννηθεί μια νέα εργασιακή κουλτούρα, ικανή να μετασχηματίσει τη δομή της κοινωνίας και να πρωτοστατήσει στη διαμόρφωση ενός νέου πολιτισμικού ρεύματος.

Πίσω από κάθε στροφή, ένας ψίθυρος. Σε κάθε σελίδα, μια αποκάλυψη. Οι ήρωες των ιστοριών αυτών δεν είναι ξένοι· είναι κομμάτια μας — εύθραυστοι, ένοχοι, ανθρώπινοι.
Μέσα από τις διαδρομές τους, ο αναγνώστης βυθίζεται στη σύνθετη υφή της ανθρώπινης φύσης, συναντά τους φόβους που δεν ονομάζουμε, τις ενοχές που αποσιωπούμε, τις αλήθειες που αποφεύγουμε.
Γιατί ο πραγματικός τρόμος δεν κατοικεί στα σκοτεινά σοκάκια του έξω κόσμου, αλλά στα πιο κρυφά δωμάτια του εαυτού μας.