Στα είκοσι τέσσερά της μόνο
Ποιητική συλλογή
Καμία ντροπή η αλφαβήτα δεν νιώθει.
Δεν έχει αφήσει όρθιο τίποτα,
να ανακαλύψει μια νέα λέξη ή φράση
για να σε ακουμπήσει.
Δεν ντρέπεται που έμεινε στα είκοσι τέσσερά της μόνο;
Και αυτά τα σύμφωνα, να δώσουν μια έμφαση μαζί σου.
Αχ, αυτές οι συλλαβές στο στόμα σου…
Αγγίζουν μέσα μου σαν μια δόση τρέλας.
Εκεί να κρατάς
κι εγώ να κρατιέμαι.
Σε τι να πιστέψω πια,
όταν το φως καταπίνεται από τη νύχτα;
Δεν πά’ να τα βρήκαν στο μοίρασμα…
Και περπατώ στη σκέψη,
χωρίς τα χείλη σου να ξεδιψούν τα δικά μου.
